βεννετιτικά

Φανερόγαμα γυμνόσπερμα απολιθώματα φυτών. Φύτρωναν κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μεσοζωικού, έφτασαν στο μέγιστο της διάδοσης κατά την ιουράσιο περίοδο και εξαφανίστηκαν κατά την κρητιδική περίοδο (ένας από τους τελευταίους αντιπροσώπους είναι το γένος ψευδοκόκας). Ο κορμός των β., το ύψος του οποίου ήταν 30 εκ. (στο γένος κυκαδοειδής η χαμηλή) ή και περισσότερο (στο γένος κυκαδοειδής η γιγάντια), ήταν κοντόχοντρος, κυλινδρικός ή βολβοειδής, γυμνός ή σκεπασμένος με πυκνά λέπια, τα οποία σχημάτιζαν προστατευτικό στρώμα που υποστήριζε τον κορμό αντισταθμίζοντας την έλλειψη μιας ζώνης με ξυλώδη ιστό. Τα φύλλα, πτεροειδή ή ακέραια, τοποθετημένα στην κορυφή του κορμού, έφταναν ακόμα και τα 3 μ. σε μήκος. Έφεραν άνθη άμισχα ή έμμισχα, ερμαφρόδιτα, σπανίως μονογενή, γυμνά ή περιβαλλόμενα από βράκτια (προστατευτικά περιβλήματα) που εκτελούσαν χρέη περιανθίου. Το θηλυκό άνθος το αποτελούσε μια κωνική ανθοδόχη, πάνω στην οποία στηρίζονταν πολυάριθμα λεπιοειδή φυλλάρια, που στην κορυφή τους έφεραν το καθένα από μια σπερμοβλάστη. Τα άρρενα άνθη έφεραν 10-20 στήμονες τοποθετημένους κυκλικά, με τη μορφή σπονδύλου. Στα γεωλογικά στρώματα της ανώτερης ιουράσιας περιόδου και της κατώτερης κρητιδικής των ΗΠΑ (Μπλακ-Χιλ, Μέριλαντ, Γουαόμινγκ), βρίσκονται αντιπρόσωποι των β. τόσο καλά διατηρημένοι ώστε να επιτρέπουν ακριβείς μελέτες ακόμα και για την εσωτερική τους κατασκευή. Απολιθώματα β. έχουν βρεθεί επίσης στη Γαλλία, την Ισπανία καθώς και στην Ιταλία μεταξύ των λεπιδωτών αργίλων της Μπολόνια κ.α. Από τα πιο αξιόλογα γένη των κυκαδοειδών είναι η βιλιαμσονία. Τα β. αποτελούν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κλάσεις της φυτοπαλαιοντολογίας.